شور اشکم گر چنین راه تپش سر می کند

تردماغیهای دریا نذر گوهر می کند

حسرت جاوید هم عیشی ست این مخمور را

جام می گردد اگر خمیازه لنگر می کند

کاش با آیینه سازیها نمی پرداختیم

وقت ما را صافی دل هم مکدر می کند

جوهر آیینه عرض حیرت احوال ماست

ناله را فکر میانت سخت لاغر می کند

آب می گردد تغافل خنجر ناز ترا

سرمه در تیغ نگاهت کار جوهر می کند

می چکد خون تمنا از رگ نظاره ام

بس که بی رو تو مژگان کار نشتر می کند

هیچکس یارب خجالت کیش بیدردی مباد

دیدهٔ ما را غبار بی نمی تر می کند

ای بسا بلبل کزین گلزار بال افشاند و رفت

بسمل ما نیز رقص وحشتی سر می کند

اینکه می گویند عنقا نقش وهمی بیش نیست

ما همان نقشیم اما کیست باور می کند

آب و گوهر در کنار بیخودی آسوده اند

موج ما را اضطراب دل شناور می کند

هیچکس در باغ امکان کامیاب عیش نیست

گر همه گل باشد اینجا خون به ساغر می کند

فقر هم در عالم خود سایه پرورد غناست

آرمیدنهای ساحل نازگوهر می کند

یمن آگاهی ندارد رغبت گفت و شنود

اینقدر افسانه آخرگوش ما کر می کند

حسرت ساحل مبر بیدل که در دریای عشق

کم کسی بی خاک گشتن خاک بر سر کند